“Kibir ile ilgili sorunlardan biri, kibrin kendini besleyen şeyle birlikte büyümesidir. Hakkınızda ne kadar çok konuşulursa, hakkınızda o kadar çok konuşulmasını istersiniz. Bana söylendiğine göre – bu konuda kişisel bir tecrübem yok – suçlu bulunan katil, basında duruşma ile ilgili çıkan yazıları okumasına izin verildiğinde, gazetenin birinin olayı yanlış aktardığını görünce öfkelenir. Ve diğer gazetelerde kendisi ile ilgili ne kadar çok haber bulursa, ondan şöyle bir bahseden gazeteye o kadar çok öfke duyar. Politikacılarla edebiyatçılar da aynıdır. Ne kadar ün kazanırlarsa, basın için onları memnun etmek de o kadar güçleşir. Üç yaşındaki çocuktan, kaşlarını çattı mı dünyayı titreten diktatöre kadar herkes için, kibrin hayat boyu süren etkisini azımsamak mümkün değildir. İnsanoğlu, Tanrılara bile benzer arzular atfetme saygısızlığını işlemiş, onları hırs içinde, sürekli övgü bekler biçimde hayal etmiştir.” [1]
Russell’dan ödünç alınan bu paragrafın ışığında, Ian Robertson’ın ŞU yorumunu değerlendirmek, anlamlı olabilir mi?
[1] Bertrand Russell, Russell’dan Seçme Yazılar, 1958/2004, (çev.) Engel, A. (der.), s. 89-90